Confrontaties met de werkelijkheid komen niet altijd even verwacht. En gelijk welk verhaal erover kan niet dichtbij genoeg komen.
Vandaag bezochten we de afvalverwerkingsplaats, oftewel “het stort” van het bedrijf EMAO, vlak aan de luchthaven.
Het was mooi om te zien dat er welgemeende pogingen zijn van het onderbemande en onderbetaalde bedrijf om de stad proper te krijgen.
Helaas slagen ze er niet in om iets te doen met het ongesorteerde afval, behalve alles op een hoop gooien.
Vandaag is de tweede dag op rij dat we de hele dag door zinloze dialogen hebben met allerlei instanties.
Ze hebben voor alles geld tekort: Te weinig trucks om afval te vervoeren, te weinig personeel, te weinig gebouwen, …
Maar al het methaan dat vrijkomt op het stort opvangen om het daarna te verkopen, daar werden ze niet warm van. Dat zou dan misschien teveel kosten om te implementeren. Net zoals statiegeld invoeren, of acties organiseren waarbij de bevolking beloond wordt om afval te verzamelen of sorteren. Of geen tweede fabriek neerzetten die hetzelfde doet als die van vandaag, die over 5 jaar ook weer verlaten zal worden voor een nieuwe.
De ene dag is het plan om organisch materiaal te scheiden van niet-organisch materiaal, de volgende dag gaan we alles recycleren, een uur later is recycleren te onmogelijk vanwege de Bolivaanse cultuur. Ze wisselen vaker van standpunt dan ik van onderbroek.
We hebben niet het gevoel dat we gehoord worden. We worden ingeschakeld om hulp te bieden, maar de instanties die de beslissingen maken zijn koppig. We besloten met team afvalverwerking om het heft in eigen handen te nemen.
We proberen de bevolking te sensibiliseren met een website, en de instanties te overtuigen met cijfers.
Op de foto hierboven zie je een “dorp”. Deze plaats ligt net naast het voorgenoemde stort van EMAO. Je ademt en ziet hier afval.
De huidige president heeft voor de armste mensen een “geste” gedaan. Hij gaf ze huizen en een plaats om te wonen. Jawel, letterlijk op het stort… Hier mogen de mensen bakstenen maken als verdienste en een lang en gelukkig leven leiden bij het afval.
De beslissing van de president kwam dan nog ongelegen ook, omdat de plannen waren om hier een tweede stort van te maken. Nu moeten de mensen er eigenlijk weg om plaats te maken voor een stort, of moet EMAO een nieuw stort vinden, bijvoorbeeld de verlaten goudmijn die we vandaag bezochten.
Hier kregen we het verhaal te horen van de ingenieurs over hoe trots ze waren dat ze de mijn proper afsluiten zonder schade aan de natuur te berokkenen. Hoe ze de uitgegraven aarde bewaarden tot het project gedaan is, om dan alles te herstellen in de oorspronkelijke staat.
Hoe het afvalwater niet giftig was, en ze het afvoerden naar een bepaalde plaats, waar het geen schade berokkent aan de natuur.
Dit klonk een beetje raar, omdat ons gisteren werd meegedeeld dat dit de nieuwe stortplaats zou worden. De nieuwe stortplaats waar alles samen op een hoop komt, waardoor giftige gassen en vloeistoffen vrijkomen en de bodem intrekken, inclusief ontploffingsgevaar.
Wanneer we dat meldden, zeiden ze “Nee nee, geen paniek. We zouden slechts een klein deel van deze mijn als stort gebruiken”.
Klinkt heel redelijk, met hun 180 ton ongesorteerd afval per dag.
De onredelijkheid, oneerlijkheid en onverschilligheid laten mij niet ongeraakt.
PS: Als ik wat geprikkeld klink, is dat omdat dag 7 zonder bagage eraan komt.
SIP Bolivia 2018 